ELKEDAGSCHRIJVEN

#5

 

 

mijn liefste mijn allerliefste allerzachtste aller – dit is een lied voor Jou een ode aan de nacht en aan alles wat stil is en zachtjes kabbelt een ode aan Jou en mij en ons maar toch vooral Jij: mooie woorden lijnen potlood en de kleur van zee, altijd zee
 

ik schrijf niet omdat ik moet schrijven, ik schrijf omdat ik moet zijn – heel af en toe vergeet ik mijn naam, fluister de Jouwe tegen het plafond en vraag me af of Jij luistert of Je mijn naam nog kent en me niet vergeten, me niet wel niet wel niet
 

dit is geen lied dit is een ode aan de onsterfelijkheid: aan Jou, ik vind Je tussen de pagina’s van een weggegooid schrift, als een bloem weggeborgen opdat je kleuren nooit verwelken, ik vind Je in wit papier en olieverf: cobalt – blauw, zo blauw
 

ik slaap de dagen weg, schrijf de nachten voorbij, want voor mij bestaat de morgen al lang niet meer, op een dag zal Jij me verlaten en ik kan niet slapen tot dan, moet schrijven tot er geen woorden meer bestaan er geen wij meer is en ik niet ben
 

mijn beenderen zijn week, mijn lippen weerloos tegen de erosie van het bestaan, ik sluit mijn mond maar de morgen wast mijn woorden weg, weg, weg tot alle betekenis verdwijnt en er enkel nog lege omhulsels overblijven en ik geen zijn meer weet
 

ik schrijf niet omdat ik moet schrijven, ik schrijf omdat ik niet anders kan dan schrijven, ik met mijn teveel aan woorden, mijn tekort aan stem – wie niet spreken kan moet wel schrijven en ik heb mijn tong ingeslikt, de woorden vonden een andere weg
 

Jij bent het niemandsland tussen zijn en niet zijn, de bron van mijn woorden en tegelijk ook hun zee, mijn muze en mijn marmeren godheid – onsterfelijkheid bestaat enkel in de kunst en ik zal niet stoppen met schrijven tot ik mag stoppen met zijn
 

Amen.