Hij zou de laatste trein huiswaarts nemen, mist deze en neemt dan maar een laatste trein richting nergens. Een dorp dat hij enkel bij naam kent en nog maar sinds drie minuten geleden, toen hij zijn wijsvinger over alle bestemmingen liet glijden met de ogen toe, stopte wanneer zijn vinger stoppen wou en dan een treinticketje daarnaartoe bestelde. Een godvergeten dorp waar meer leegte huist dan er mensen zijn. Waar niet het asfalt de natuur heeft overwoekerd maar omgekeerd, waar nog meer groen dan grijs.

Binnen zijn de gangen stil en de stoeltjes leeg. Hij doorkruist alle vijf de wagons en vindt enkel een verlaten buggy en enkele vergeten kranten, allemaal geopend op de spelletjesrubriek. In wagon drie zit een oude man ineengezakt tegen het raam, snurkend en af en toe wat mompelend. Iets over groentesoep en een losgeslagen kalf. In wagon vier flikkert één van de lichten af en toe. Hij blijft even staan daar in het licht-donker-licht-donker-licht en telt de seconden duisternis, komt erachter dat het flikkeren weinig regelmatig is en loopt dan maar snel door, want mensen als hij houden niet van wat niet logisch of wiskundig verklaarbaar is.

In de laatste wagon zit een meisje met de neus tegen het raam gedrukt, wolkjes blazend op het glas, daar dan letters in tekenend met haar vingertoppen. Woorden die ze onmiddellijk weer wegvaagt met de mouw van haar jas. Wanneer ze hem daar ziet staan in de deuropening, met zijn rugzak zo vol souvenirs aan een leven dat niet meer het zijne is, schuift ze haar bagage aan de kant en gebaart dat hij tegenover haar moet zitten. Zegt ze dat hij zijn hoofd even mag rusten hier, als hij dat wil. Dat ze hem wel waken zal, wanneer ze aankomen. En als hij vraagt waar ze dan zouden moeten aankomen haalt ze haar schouders op, legt haar handen tegen het raam en kust de nacht daarbuiten. ‘Ergens,’ zegt ze. ‘Ergens. Of misschien helemaal nergens, mij maakt het al lang niet meer uit. Zolang ik maar weg kan.’

-

Hij vraagt haar wie ze is en zij lacht, veegt de verdwaalde haren uit haar ogen en vraagt of ze ook liegen mag, vannacht.

En graag wil hij op de knieën vallen voor haar, wil hij smeken of ze hem alsjeblieft voorliegen kan want hij houdt toch zo van leugentjes, hoe zoeter hoe beter, hoe mooier, en haar tong is het allerzoetst, haar sprookjes eindigen allemaal met een huwelijk en alleen als zij hem zeggen kan dat alles altijd goed komt zal hij dat geloven, dus of ze hem nu alsje, alsjeblieft vertellen kan dat hij groots en knap, dat het in de sterren geschreven staat dat hij nooit sterven gaat, dat hij God te boven en dat zij hem aanbidden wil, vannacht.

Hij zegt: ‘de waarheid duurt het langst’. Zij lacht, zegt dat zij niet lang duren wil, dat ze enkel groots wil zijn. Dat zij een supernova is, nog mooier en groter wanneer zij sterven moet.

-

En vannacht is hij een astronaut. Heeft hij al vele planeten bezocht en sterren gekeken, gezweefd daar ergens waar de zwaartekracht nihil is. Is zij een popster met een stem zo fragiel als wak ijs, verslaafd aan

-

‘Weg van wat?’

weg van alle glasscherven al dit vingersnijden keelknijpen weg van dit beton dat alles overgroeien zal mijn longen vullen zal tot ik enkel nog hard en koud en van steen weg van maandagochtend weg van al wat traagjes gaat en wat wachten wil weg van verdrinken in bed zinken in lange dagen zonder nacht kopje onder gaan in al dit onbestaan en weg van zachte handen om koele wangen en fluistersmeken om wat niet komen wil van dromen over een leven dat ik nooit leiden zal en van dit leven dat ik lijden moet weg van hier en weg van overal waar de dagen lang en de nachten kort en vooral gewoon

weg